Rozdział 11

Perspektywa Marty:
Nie mogę w to uwierzyć, że Andrzej może w każdej chwili umrzeć. Muszę coś zrobić, żeby on żył.
-Karol i jak wiesz coś?
-Wiem tylko, że poszli po defibrylator, bo zwykła reanimacja nie wystarcza. Marta ja nie wiem czy on przeżyje...
-Karol nie gadaj bzdur!! 
Odeszłam od przyjaciela i poszłam w stronę drzwi sali na, której leżała Wronka. Nagle wyszedł lekarz:
-I co panie doktorze? - spytałam ze spływającą łzą
-Na szczęście serce zaczęło pracować w ostatniej chwili i pan Andrzej żyje, jednak wszystko zależy od kolejnej doby.
-A mogę do niego wejść?
-No dobrze, ale tylko chwilkę.
-Dobrze, dziękuje.
Otarłam łzę z policzka i weszłam do sali. Andrzej cały czas był w śpiączce. Podeszłam bliżej i usiadłam obok jego łóżka. Wyglądał tak jak 5 lat temu, w głębi serca czułam, że nadal go bardzo mocno kocham, ale czy on kocha mnie? To wszystko będę musiała wyjaśnić jak wszystko z jego zdrowiem będzie dobrze.
-Cześć Andrzej, to ja Marta. Przepraszam cię za wszystko, a szczególnie za ten wypadek, bo to ja jechałam za szybko. Ale zanim pójdę to chce ci powiedzieć, że cię kocham Andrzejku. 
Złapałam go za dłoń i wtuliłam się w nią jakby była moją własnością.

Perspektywa Andrzeja:
Ciemność, wszędzie ciemność. Co się do cholery dzieje? Gdzie ja w ogóle jestem? Nagle w oddali widzę światło, jest ono coraz bliżej. Zaglądam tam kątem oka i widzę cudowny świat. Wszędzie radość, pełno zieleni i ptaków, a nawet jest wielka cudowna rzeka. Chce tam wejść, ale nagle słyszę głos, trochę jakby znajomy. Coś do mnie ten głos mówi, jednak ja nie rozumiem.Wsłuchuje się z coraz większą uwagą i rozumiem tylko dwa słowa "Kocham cię". Nie zastanawiam się i biegnę stronę źródła głosu. Nagle jakby piorun i przebłysk. Nabieram powietrza w płuca i otwieram oczy. Rozglądam się dookoła, jestem w chyba w szpitalu. Czuję ciężar na ręce, podnoszę ją, a moim oczom ukazuje się Marta.

Perspektywa Marty:
Leże na jego ręce i rozmyślam nad swoim losem. Nagle czuje jak jego dłoń się unosi, wstaje i nie mogę uwierzyć własnym oczom. On się wybudził, patrzy na mnie tymi swoimi pięknymi oczami, a ja nie wiem co powiedzieć, jednak w końcu przerywam cisze:
-Andrzej..... przepraszam
-Marta... - chce coś powiedzieć lecz nie może nabrać powietrza
-Nic nie mów, idę po lekarza
Wybiegam z sali i krzyczę do lekarza:
-Panie doktorze Andrzej on, on się wybudził szybko!
Lekarz z pielęgniarkami pobiegli do Wronki, a ja szybko zaczęłam szukać Olki i Karola. Siedzieli przygnębieni w kawiarni:
-Karol szybko Olka!
-Co się stało? - spytała poddenerwowana Ola
-Andrzej, on
-Co z Andrzejem mów kurwa - zaczął krzyczeć Karol
-Wybudził się, chodźcie!
Wszyscy razem poszliśmy pod sale Andrzeja. Po 30 min wyszedł lekarz:
-Stan pana Andrzeja jest już stabilny, i nic nie zagraża jego życiu. Jedynym problemem jest jego lewa ręka, w której są pozrywane ścięgna, i niestety wasz przyjaciel będzie musiał uczęszczać na rehabilitacje, a to oznacza, że nie wiadomo czy będzie mógł wrócić do grania.
-Mogę do niego wejść - spytał się Karol
-Tak, proszę.

Perspektywa Karola:
Wszedłem do sali, na łóżku leżał Wronka i patrzył się w okno.
-Andrzej...
-Karol, ja nie będę mógł grac, rozumiesz? - powiedział ze smutkiem w głosie
-Endrju, po rehabilitacji na pewno wrócisz do pełnej sprawności.
-Weź przestań mnie pocieszać, dobra nie ważne to jest chce wiedzieć wszystko o wypadku. Pamiętam tylko, że uratowałem ci życie.
-No i to był cały wypadek. Odepchnąłeś mnie na krawężnik i sam zostałeś potrącony. Dziękuję ci za to przyjacielu, nie wiem jak ci się odwdzięczę.
-Nie ma co Karol, każdy przyjaciel by tak postąpił. A teraz powiedz mi kto kierował autem.
-Nie wiem
-Wiesz, bo lekarz powiedział mi, że ty i kierowca auta mi pomogliście się z pod niego wydostać.
-No ale nie pytałem się go o imię i nazwisko.
-Karol, kurwa! Na prawdę chcę to wiedzieć. Jesteś moim przyjacielem czy nie?
-No jasne, że tak. Kierowcą tego auta była Marta.
-Co? - spytał zdziwiony i niedowierzający Andrzej
-No tak Marta Nowak.
-I to przez nią nie będę mógł robić tego co kocham, pewnie chciała się zemścić, a ja głupi myślałem, że możemy to wszystko odbudować.
-Andrzej, to nie było tak.
-A jak kurwa, jak??!! Przestać kurwa kłamać i jej bronic!! - zaczął krzyczeć Andrzej
-Kurwa , człowieku uspokój się! 
-Nie!! I wynoś się z tej sali.
-Andrzej porozmawiajmy na spokojnie.
-Powiedziałem wyjdź! 
-Dobra, tylko, żebyś potem nie żałował, bo to był tylko wypadek, a ona od wczoraj tu przy tobie siedzi i czeka na ciebie, bo cie cały czas kocha.
-Ale ja już jej nie kocham, zrujnowała całe moje życie! A ty wypierdalaj stąd!
-Skoro właśnie tego chcesz.
Wyszedłem z trzaśnięciem drzwi i usiadłem na korytarzu. Podeszła do mnie Ola.
-Co się stało Karol?
-Andrzeja popierdoliło!