Rozdział 31

Perspektywa Marty:
Następnego dnia przebudziłam się około godziny 9. Andrzej spał w salonie dlatego od razu poszłam sprawdzić czy jeszcze śpi. Gdy zeszłam na dół usłyszałam podśpiewywanie siatkarza w kuchni. Stanęłam po cichu w progu i przyglądałam się chłopakowi, który tańczył i robił śniadanie. Miał na sobie tylko bokserki więc wyglądał bardzo seksownie. Teraz widzę jak strasznie mi go brakowało. 
-Pięknie tańczyć i śpiewasz też niczego sobie - powiedziałam na co on gwałtownie się odwrócił
-Wystraszyłaś mnie - podszedł do mnie - ale i tak cię kocham- powiedział i pocałował mnie.
-Ja ciebie też, a co na śniadanko kucharzu?
-Jajecznica z szynką i brokułami, zaraz podam do stołu więc proszę usiąść - wyszczerzył się.
Gdy jedliśmy śniadanie zauważyłam, że Andrzej jest trochę przybity
-Andrzej co się dzieję?
-No bo wiesz są święta i...
-Tak jedź do rodziców kochanie. - powiedziałam i złapałam środkowego za dłoń
-Ale jedziesz ze mną.
-Kochanie, jesteśmy razem do wczoraj chyba na to za wcześnie.
-Przecież oni cię znają, a poza tym wczoraj zanim tutaj przyjechałem byłem z u nich z Edytą i nie mogłem już tego znieść że ciebie nie ma i przyjechałem.
-J-jaką Edytą?
-Byliśmy razem trochę, ale nie kocham jej, ty tylko się dla mnie liczysz.
-Dobrze, ufam ci przecież.
-No to jak? Bo ja powiedziałem tacie, że wrócę do nich z najważniejszą osobą w moim życiu.
-No dobrze skarbie, pojadę.
-Na prawdę!?? Tak bardzo cię kocham - wykrzyczał i podniósł mnie z krzesełka. - idź się już przygotowywać bo za 2 godziny chce żebyśmy wyjechali okej?
-Tak jest Wrona! - powiedziałam i szybko popędziłam do sypialni.
Wybrałam odpowiedni strój oraz szpilki. Włosy zostawiłam rozpuszczone i zrobiłam lekki makijaż. Gdy byłam już gotowa udałam się do salonu gdzie czekał na mnie już wystrojony Andrzej
-Marta wyglądasz przepięknie - powiedział i złożył pocałunek na moim policzku
-Ty również Andrzejku. To co jedziemy?

Perspektywa Andrzeja:
Po 15 min. wsiedliśmy do samochodu i wyruszyliśmy.
-Kochanie a jak z tobą i Karolem? - spytała nagle Marta
-Nie wiem. Nie mam pojęcia, zawiódł mnie bardzo, przez niego mogłem cię stracić. 
-Wasza przyjaźń przecież byłą taka wspaniała.
-No właśnie. była.
-Proszę cię musisz z nim porozmawiać.
-Dobrze kochanie, obiecuję ci, ale po świętach okej? Wszyscy razem ja ty Ola i Karol się spotkamy zgoda?
-Świetny pomysł. Wiesz co strasznie mi brakowało rozmów z tobą.
-Mi również, obiecuję ci że kiedy wrócimy od moich rodziców, to usiądziemy na kanapie i będziemy cały dzień tylko razem.
-Boję się Andrzej.
-Moich rodziców? Przecież 5 lat temu cię uwielbiali.
-Nie tego. Boję się, że znowu nam się nie uda, ja... ja bym już tego nie przeżyła.
Zatrzymałem auto i przytuliłem Martę.
-Kochanie uwierz mi teraz nam wyjdzie i będziemy razem już zawsze, bo nie ma takiej siły która zniszczyła by nasze uczucia rozumiesz? Jesteś dla mnie tlen, a jak wiesz bez niego się umiera.
-Jesteś najwspanialszy kocham cię. - powiedziała i wtuliła się we mnie jeszcze mocniej.
-To co żabciu możemy już jechać.
-Tak.
Po 30 min. byliśmy pod moim domem rodzinnym. Widziałem po minie Marty, że jest zestresowana więc złapałem ją za rękę. Po chwili czekaliśmy pod drzwiami aż ktoś otworzył drzwi.
-No jesteś Andrzejku - powiedziała mama a zaraz za nią pojawił się ojciec 
-Mamo, tato przyjechałem tutaj z całym moim światem. Pamiętacie Martę?
-Oczywiście, że tak synku - powiedzieli jednocześnie 
-Dzień dobry państwu - przywitała się nieśmiało Marta
-Tak się cieszę synu, że jesteś szczęśliwy. Na prawdę piękna z was para. - powiedział z uśmiechem ojciec.
Po zjedzeniu kolacji i rozmowach pełnych śmiechu moi rodzice chcieli znać całą moją i Marty historię, chcieli się dowiedzieć jak się znowu spotkaliśmy i co było dalej, więc opowiedzieliśmy im wszystko. 
-Oj dzieciaki, taka miłość zdarza się tylko raz w życiu i musicie pamiętać, że należy ją pielęgnować i szanować. Nie można mieć z życiu i w związku rutyny bo ona potrafi wszystko zniszczyć, ale wy dużo przeszliście więc na pewno będziecie się kochać długie lata.- wygłosiła monolog moja mama, a ja kontem oka spojrzałem na Martę która się momentalnie uśmiechła. 

Perspektywa Marty:
-To ja już będę powoli sprzątać a wy sobie idźcie z ojcem do salonu. - powiedziała mama Andrzeja
-To ja pani pomogę - powiedziałam z uśmiechem 
-Nie pani lecz mama okej?
-Okej, ale my na razie...
-Martuś moja droga, ja wiem, że do ślubu jeszcze daleka droga. Ale też wiem, że Andrzejek na pewno się z tobą ożeni bo cię kocha i dlatego masz mówić do nas mama i tata.
-Ostatnio jakoś nie wyszło nam z Andrzejem.
-Byliście za młodzi i za głupi. To jest los kochana skoro po 5 latach się spotykacie i nadal widać w waszych oczach płonącą miłość. Znam mojego syna i widzę, że teraz jest szczęśliwy. 
-Mam nadzieję, bo ja go bardzo kocham.
-Martuś, pamiętaj że zawsze i w każdej sytuacji będziesz mogła zadzwonić lub przyjechać, będę dla ciebie jak matka bo po tym co opowiedzieliście wiem, że łatwo nigdy nie miałaś. - powiedziała i dała mi swój numer telefonu.
-Bardzo pani,.. znaczy dziękuję mamo.
-A teraz bierz Andrzeja i zmykać do spania bo już po 12.
Jak mama kazała tak też zrobiłam. Po chwili byliśmy w pokoju. Andrzej rozebrał się do bokserek  i położył się na łóżku, a ja nie wiedziałam co robić.
-Idziesz spać czy będziesz tak myślała?
-Tak, tak idę- powiedziałam nie pewnie
-No to rozbieraj się i wskakuj - poklepał miejsce obok siebie
-Już, już - powiedziałam i spuściłam głowę. 
W tym momencie podszedł do mnie Andrzej i kucnął przy mnie:
-Ej co jest - popatrzył mi w oczy - chodź - złapał mnie za rękę
-Ja... - spojrzałam na niego nie pewnie
-Haha no coś ty? Nie gadaj, że wstydzisz się rozebrać do bielizny? 
-Ja... - poczułam jak do moich oczu wchodzą łzy
-Cii, przepraszam nie chciałem się zaśmiać. Skarbie, nie musisz się mnie wstydzić, a tym bardziej bać. Zaufaj mi.
-Ufam ci.
-To chodź.
Rozebrałam się do bielizny i wskoczyłam szybko pod kołdrę
-Kochanie wyglądasz bardzo seksownie, chciałbym pokazać ci jak bardzo cię kocham.
-Andrzej, nie jestem jeszcze gotowa... przepraszam
-Nie musisz, rozumiem cię, będę czekał tyle ile ci potrzeba
-Kocham cię najbardziej na świecie
-Ja ciebie też 
Po chwili wtuleni w siebie zasnęliśmy.